Wat spiegelt dit prachtige paard in mij als moeder, persoon en als coach?
Mensen die mij kennen weten dat ik graag naar stal ga. Ik heb het geluk dat ik met dit prachtige paard mag samenwerken. Wat heeft hij mij al veel lessen geleerd.
Vorige week appte zijn baasje mij: “doe maar rustig aan met hem. Hij heeft hard gewerkt gisteren! Hij zal wel spierpijn hebben en dan wil ie de keer erop hard harder hardst!” En dat wilde hij inderdaad! Neus in de lucht en als een speer ervandoor. Hard wilde hij, en snel. ‘Ontspannen doen we de volgende keer wel’, leek zijn motto. Want als hij ontspannen loopt, moet hij die spieren gaan gebruiken waar hij zoveel pijn voelt… Gaat ie hard, dan kan hij die spierpijn voor een groot gedeelte negeren.
Als ik paard Diesel (hoe een toepasselijke naam) ‘dwing’ om toch langzamer te lopen, ‘moet’ hij ook ontspannen. Dan worden de spieren waar hij zo last van heeft warmer en trekt de pijn langzaam weg. De keer erop gaat alweer een stuk beter.
Dit reflecteer ik op mijn moederschap, op mijn gezin, op mij persoonlijk en in mijn coaching praktijk.
Wat gebeurt er als je even stilstaat? Wat voel je als je even minder hard rent? Wat is eigenlijk de reden dát je zo hard rent? Wat is het dat je niet voelen wil? En wat zou er gebeuren als je dat gevoel er wel laat zijn?
Lastige gevoelens kan je het makkelijkst ontwijken door ‘te rennen’, door snel te leven, door vooral niet bij het leven stil te staan.
Ik nodig eenieder uit om eens stil te staan bij wat je nu echt voelt. Wat gebeurt er dan? Wat zou je graag anders willen?
Ook voor kinderen bestaat vluchtgedrag, gevoel ontkennen of er niet laten zijn… Als Diesel te vaak zijn spierpijn negeert en blijft racen, zal hij uiteindelijk scheef gaan lopen en kreupel worden.
Hoe zorg jij ervoor dat jouw kind leert stil te staan? Hoe laat je hem voelen wat soms niet altijd even makkelijk is? Lukt dit niet zo goed, neem dan eens contact met me op. Ik kijk graag met jullie mee!
