Ken je dat? Dat je je kind ophaalt van het kinderdagverblijf, school of de BSO en dat hij zodrá hij jou ziet, het op een krijsen zet?
Het ene moment zit hij lekker te spelen. Dan kijkt hij op als hij jou binnen ziet komen. Gooit het speelgoed van zich af en is niet meer aanspreekbaar.
Hij huilt, hangt aan je nek, is boos en wil zijn speelgoed niet opruimen. Of misschien doet hij onderweg naar jou een ander kindje nog even gauw pijn. “Daar gaan we weer”, denk je dan verdrietig.
En dan zegt de leidster/juf tot overmaat van ramp ook nog eens, dat zij het niet herkend omdat jouw kind de hele dag zo braaf heeft gespeeld en zo lief was tegen iedereen.
Alsof je nog niet genoeg aan jezelf twijfelde, dan deed je dat nu wel. En je hart breekt nog een keer, het liefst krijs je een potje mee met je kind. Want natuurlijk ben je heel blij dat je kind zich netjes gedraagt als hij ergens anders is. Maar waarom dan niet ook als je hem komt ophalen?
Als je bovenstaande herkend van jouw eigen (vaak pittige) kind, dan heb ik heel goed nieuws voor je.
JOUW KIND IS NAMELIJK VEILIG GEHECHT, hij heeft zich de hele dag ingehouden en bij jou kan hij weer zichzelf zijn.
Probeer maar eens in de huid van je kind te kruipen. De hele dag ben je met andere kinderen en volwassenen. De hele dag word je vertelt wat je moet doen, hoe je het moet doen en krijg je te horen wat anders moet.
En of het nu een crèche is of een schoolklas, je hebt veel minder vrijheid dan thuis. Je hebt je te schikken in de dag planning van de groep. Er is geen tijd en ruimte om uit te vinden hoe het is als je een beetje boevig bent. Of als je je niet zo lekker voelt, dan hou je dat ook maar even bij je. Je tranen worden op een fijne crèche of school heus wel getroost, maar nergens kan je je zo lekker uiten als bij papa of mama thuis.
Dus de hele dag, pas je je aan, droog je je tranen, houd je je in. Tot mama je komt ophalen en dan? Dan breekt de donderwolk open en heb je jezelf niet meer in de hand.
Helaas zien ouders dit vaak anders. En wordt er van het kind verwacht zich te gedragen. “Het ging de hele dag goed, begin nu niet met dit gedrag”. Terwijl deze gevoelige/pittige kinderen zo graag gezien willen worden. Hoe zou het zijn als je op dat moment begrip toont en een compliment maakt?
Mijn tip: Neem even de tijd bij het ophalen van je kind en laat hem weten dat je hem ziet en begrijpt. “Jeetje, je hebt je de hele dag ingehouden. Wat knap van je. En nu moet even de boosheid eruit. Dat mag. Wil je me vertellen hoe het vandaag is gegaan?”
Ik ben heel benieuwd wie zich in bovenstaande herkend en of je dit wel eens hebt uitgeprobeerd.
Onthoud het compliment! Hij/zij voelt zich veilig bij jou en durft zich te uiten. Een mooier gebaar kan je niet ontvangen van je pittige kanjer!
